Σόδομα & Πόμολα

ΣΕΞΙΣΜΟΣ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΚΑΙ ΠΟΛΕΜΟ ΣΤΟΝ ΣΕΞΙΣΜΟ

Το έθνος κράτος είναι ανθρώπινο κατασκεύασμα που σκοπό έχει να επιτύχει την κοινωνική συνοχή μεταξύ ατόμων που μοιράζονται τα ίδια αυθαίρετα χαρακτηριστικά (κοινή γλώσσα, κοινός πολιτισμός, κοινή ιστορία και τόπος καταγωγής) και ταυτόχρονα να εξαλείψει οποιεσδήποτε επιμέρους ουσιαστικές διαφορές (έμφυλες, ταξικές, πολιτικές). Κράτος και έθνος αλληλοτροφοδοτούνται. Από την μια το έθνος δημιουργεί για το κράτος πρόθυμους στρατιώτες για να προασπίσει τα συμφέροντα και την εδαφική κυριαρχία του σε έναν επικείμενο πόλεμο και από την άλλη το κράτος δίνει υλική υπόσταση στο έθνος μέσω της διαιώνισης της εθνικής ταυτότητας χρησιμοποιώντας εργαλειακά τους θεσμούς του (παιδεία, στρατός κλπ).

Ιστορικά, τα καπιταλιστικά κράτη χρησιμοποιούν τον πόλεμο για να αυξήσουν την οικονομική επιρροή τους εις βάρος άλλων κρατών και φυσικά όταν μιλάμε για νεκρούς και τραυματίες τέτοιων  πολέμων, το μυαλό των περισσοτέρων πάει κατευθείαν στους άνδρες που χάνονται στα πεδία των μαχών. Αλλά για εμάς δεν πλήττεται μόνο το «ανδρικό» φύλο αλλά όλα τα φύλα.

Η πατριαρχία και ο σεξισμός όχι απλά εμπεριέχονται στον μιλιταρισμό αλλά αποτελούν από τις σημαντικότερες συνιστώσες του για να μπορέσει να αναπτυχθεί και να επιβληθεί. Με τον όρο μιλιταρισμό εννοούμε την στρατοκρατία, δηλαδή τον υπερτονισμό των στρατιωτικών αξιών εις βάρος της κοινωνικής ζωής. Ο μιλιταρισμός δομείται μέσω της οργάνωσης από τα άνω προς τα κάτω και αναπτύσσοντας εξουσιαστικές σχέσεις, οι οποίες κάνουν ιδιαίτερα έκδηλη την διαφοροποίηση ανάμεσα στα φύλα υιοθετώντας και προάγοντας τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά που τους έχουν αποδοθεί μέσα από την πατριαρχία. Ο άνδρας είναι ο δυνατός από την φύση του που πρέπει να πάει να πολεμήσει και να προστατεύσει τις αδύναμες γυναίκες και τα παιδιά. Δεν νοείται ένας άνδρας να μην θέλει να πάει στρατό γιατί «πως αλλιώς θα γίνει άνδρας», πως θα μάθει την πειθαρχία, την δύναμη και την τόλμη που είναι συνώνυμα με τον ανδρισμό. Από την άλλη εάν μία γυναίκα θέλει να μπει στον στρατό πρέπει σίγουρα να αποτινάξει από πάνω της όλα τα στοιχεία εκείνα που θεωρούνται θηλυπρεπή και φυσικά αποτελούν μειονεκτήματα και να αρχίσει να συμπεριφέρεται με όλη την ματσίλα που απαιτεί ο στρατός.

Η θέση των γυναικών από την άλλη είναι να μείνουν σπίτι, όχι μόνο γιατί θεωρούνται βιολογικά κατώτερες για να πολεμήσουν σε σύγκριση με τον άνδρα αλλά και γιατί είναι πιο χρήσιμες εκεί για τον καπιταλιστικό μηχανισμό. Οι γυναίκες μέσα στην πατριαρχία έχουν ένα βασικό χαρακτηριστικό, το οποίο πρέπει να αποτελεί και το κεντρικό κομμάτι της ζωής τους και αυτός είναι ο ρόλος της μητέρας. Έτσι οι γυναίκες πρέπει να συντηρήσουν την οικογένεια καθώς είναι οι εθνικές μήτρες και μέσω αυτών έχουμε τη συνέχιση του έθνους και την παραγωγή νέων στρατιωτών.

Αποδεχόμενοι  τον ρόλο αυτό της γυναίκας δεν είναι τυχαίο ότι ο βιασμός κυριαρχεί ως όπλο πολέμου. Ο βιασμός αποτελεί κανόνα στον πόλεμο και έτσι η γυναίκα αποδέχεται σχεδόν καθημερινά σεξιστικές και παραβιαστικές συμπεριφορές. Πιο συγκεκριμένα  οι βιασμοί γίνονται συχνά είτε μετά από εντολές ανώτερων αξιωματούχων, είτε με πρωτοβουλία των ίδιων των στρατιωτικών, θέλοντας  να επιδείξουν την υπεροχή και τη ματσίλα τους, αλλά και να εκδικηθούν το αντίπαλο έθνος, χωρίς να υπολογίζουν το αναφαίρετο δικαίωμα των γυναικών στην αυτοδιάθεση του σώματός τους.

Κύρια αιτία της επικράτησης του βιασμού ως όπλο πολέμου είναι η ανάγκη για εθνοκάθαρση, προκαλώντας βαθύ πλήγμα στη μήτρα του έθνους, που δεν είναι άλλη φυσικά από τη γυναίκα και κατ’ επέκταση χτύπημα στον εθνικό κορμό. Έτσι η γυναίκα δεν αντιμετωπίζεται ως τίποτα παραπάνω από ένα εργαλείο παραγωγής ενός έθνους που χρήζει εκμηδένισης. Αυτό έχει ως συνέπεια στο έθνος που πλήγεται να γεννιούνται παιδιά μικτής προέλευσης, τα οποία θα γίνουν οι μελλοντικοί  εθνικοί υπερασπιστές- στρατιώτες, οπότε εκλείπει  σιγά σιγά το «καθαρό» αίμα  και σβήνεται η ταυτότητά του. Παράλληλα ο βιασμός αποτελεί μέσο εκδίκησης και ταπείνωσης της αντίπαλης εθνικής υπερηφάνειας, καθώς βιάζεται και εξευτελίζεται η γυναίκα του αντιπάλου , που συμβολίζει τη μητέρα πατρίδα, κάτι που συνάδει με το βιασμό και τον εξευτελισμό ολόκληρου του έθνους. Η αρρενωπότητα της χώρας που έχασε, εκθυλένεται, καθώς οι άντρες στρατιώτες δεν έσωσαν την πατρίδα τους και δεν κατάφεραν να προστατέψουν την εθνική τους  μήτρα από την κηλίδωση της αγνότητας και της τιμής της.

Η γυναίκα με μια έμφυλη χροιά συμβολίζει την μητέρα πατρίδα. Από τη μια είναι κάτι που ο άντρας μαθαίνει να το υπερασπίζεται και να πολεμά για αυτό, δηλώνοντας την απόλυτη αφοσίωσή του, αφαιρώντας της  κάθε δικαίωμα πάνω στο ίδιο της το  σώμα και αποτελώντας ένα αντικείμενο που έχει υπό την κατοχή του. Από την άλλη όμως η γυναίκα του αντιπάλου είναι αυτή που δέχεται τις πιο άγριες επιθέσεις από τα στρατεύματα, γιατί είναι μέρος του άμαχου πληθυσμού, θεωρείται αμέτοχη στον πόλεμο και άρα αυτόματα εύκολος στόχος και αδύναμη στο να υπερασπιστεί τον εαυτό της. Αντιμετωπίζεται ως μέσο εκδίκησης και υποβιβασμού του αντίπαλου έθνους, καθώς η βιασμένη γυναίκα  δεν αποτελεί τίποτα παραπάνω από ένα μίασμα για αυτό.

Ο βιασμός, λοιπόν είναι  ένα ειδεχθές έγκλημα  με κύρια βάση του το εθνικιστικό μίσος  και την αντρική ανωτερότητα που διέπει την ιδεολογία του  εθνικού στρατού και του πολέμου και έχει αναγνωριστεί ως τακτική πολέμου και μέσο επιβολής διαχωριζόμενο από τα υπόλοιπα βασανιστήρια. Γι’ αυτό το λόγο επιτακτική κρίνεται η ανάγκη να αποδοθεί δικαιοσύνη στις γυναίκες που έχουν πέσει θύματά του και έχουν βιώσει τον ακρωτηριασμό της προσωπικότητάς τους και την αφαίρεση του δικαιώματός τους στην αυτοδιάθεση, καθώς επίσης και να σταματήσει να υφίσταται ως τακτική πολέμου.

Παράλληλα σε αυτή την μιλιταριστική και πατριαρχική κοινωνία δεν χωράνε οι άνθρωποι που δεν ανήκουν στο δίπολο άνδρας-γυναίκα (ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα). Από την στιγμή που η ετεροκανονική οικογένεια αποτελεί τον πυρήνα συγκρότησης  μίας  τέτοιας κοινωνίας, οι άνθρωποι αυτοί θεωρούνται αντίπαλοί της και ανάξιοι να ανήκουν σε αυτήν, με αποτέλεσμα να βιώνουν τον αποκλεισμό και τον εξευτελισμό. Είναι φανερό ότι με την αφομοίωση αυτών των ρόλων έχουμε την δημιουργία ενός είδους κοινωνικού ρατσισμού ο οποίος νοηματοδοτεί  αντιθέσεις με σκοπό να διασπάσει ανθρώπους που δεν έχουν αντίθετα συμφέροντα, δίνοντας χώρο στην καταπάτηση δικαιωμάτων και στον κατακερματισμό της ταξικής συνοχής.

Στεκόμαστε απέναντι στην πατριαρχία, τον μιλιταρισμό και τον πόλεμο. Δεν χρειαζόμαστε τα στερεότυπα και τους αλγορίθμους τους για να μας καθοδηγήσουν στον σωστό δρόμο για να γίνουμε υποδείγματα των πατριαρχικών αρχών. Αρνούμαστε να καθορίζει οποιοσδήποτε άλλος πέρα από εμάς το τι ακριβώς πρέπει να κάνουμε και ποιος είναι ο ρόλος μας. Υπό αυτό το πρίσμα είναι περιττό να πούμε ότι δεν συμμετέχουμε σε πολέμους άλλων που το μόνο που έχουν να μας προσφέρουν είναι  διαιώνιση των έμφυλων ρόλων και αποδεκατισμό της τάξης μας. Γι’ αυτό προτάσσουμε ένα αντιπολεμικό κίνημα που θα είναι ταυτόχρονα αντισεξιστικό, αντικρατικό, αντικαπιταλιστικό και διεθνιστικό.

ΟΥΤΕ ΛΕΒΕΝΤΕΣ ΟΥΤΕ ΗΡΩΙΔΕΣ ΔΕΝ ΘΑ ΠΟΛΕΜΗΣΟΥΜΕ ΓΙΑ ΕΘΝΗ ΚΑΙ  ΠΑΤΡΙΔΕΣ

Σόδομα κ Πόμολα

ΜΙΚΡΟΦΩΝΙΚΗ ΠΕΜΠΤΗ 4/4 ΣΤΙΣ 18.00 ΣΤΟ ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΡΙΟ

Την Παρασκευή 15/03 στην Αλεξανδρούπολη μια γυναίκα μητέρα 2 παιδιών μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο αφότου υπέστη ξυλοδαρμό από το σύζυγο της. Το άκουσμα περιστατικών ενδοοικογενειακής βίας τείνει να γίνει συνήθεια, καθώς δεν είναι το μόνο ανάλογο γεγονός το οποίο βγαίνει στη δημοσιότητα τον τελευταίο καιρό. Άνδρας στραγγάλισε τη σύζυγό του επειδή θόλωσε κατά τη διάρκεια ενός καβγά, άνδρας πυροβόλησε τη συζυγό του, πατέρας σκότωσε την κόρη του και την έθαψε στην αυλή επειδή δε συμφωνούσε με την επιλογή του συντρόφου της… κι αυτά είναι μόνο λίγα από όσα γίνονται ευρέως γνωστά. Η ενδοοικογενειακή βία, ως τμήμα της έμφυλης βίας, στη συντριπτική της πλειοψηφία έχει ως θύτες τους άντρες και θύματα τις γυναίκες, αποτελώντας τη νούμερο ένα αιτία θανάτου για γυναίκες ηλικίας 16-44 χρονών στο δυτικό κόσμο.

Η ελληνική πατριαρχική κοινωνία θέλει το “σωστό” άντρα να είναι αρχηγός του σπιτιού και να επιβάλλει την κυριαρχία του μέσα σε αυτό με οποιοδήποτε κόστος, ενώ παράλληλα θέλει τη “σωστή” γυναίκα να υιοθετεί ένα παθητικό ρόλο απέναντί του, υπομένοντας κάθε μορφή καταπίεσης (σωματική, συναισθηματική, οικονομική). Τα παραπάνω πρότυπα  οδηγούν στη δημιουργία εξουσιαστικών έμφυλων σχέσεων ανάμεσα σε ένα ζευγάρι, κι εν τέλει κανονικοποιούν κάθε μορφή βίας που απορρέει από αυτές. Παράδειγμα η μέχρι και σήμερα κοινά αποδεκτή έκφραση “η γυναίκα πού και πού το θέλει ένα χεράκι ξύλο για να στρώσει”. Ταυτόχρονα στην ελληνική κοινωνία ο θεσμός της οικογένειας θεωρείται ιερός, κι η ακεραιότητά του θα πρέπει να προστατεύεται πάση θυσία, εξαναγκάζοντας πολλές φορές γυναίκες που υφίστανται ενδοοικογενειακή βια να την υπομένουν σε χρόνια βάση, διαιωνίζοντας το φαινόμενο.

Η γυναίκα βάσει έμφυλων ρόλων που επιβάλλει η πατριαρχία πολλές φορές αναλαμβάνει αποκλειστικά τη φροντίδα του σπιτιού και την ανατροφή των παιδιών με αποτέλεσμα την οικονομική εξάρτησή της από τον άνδρα, βάζοντας ένα ακόμη εμπόδιο στη διαφυγή της από αυτήν την κατάσταση, στο να κινήσει νομικές διαδικασίες εναντίον του, και σε ένα ενδεχόμενο διαζύγιο θα την αφήσει οικονομικά ασθενέστερη. Και σα να μην έφταναν όλα τα παραπάνω, μια γυναίκα που εναντιώνεται σε μια τέτοια κατάσταση έχει να αντιμετωπίσει τον κοινωνικό στιγματισμό, που είναι ακόμα πιο έντονος σε  μικρές κλειστές κοινωνίες. Της καταλογίζουν την ευθύνη για ό,τι της συμβαίνει: “τα ‘θελε και τα ‘παθε”, “του είχε κάνει την ζωή κόλαση”, “ε δεν μπορεί κάτι θα του ‘κανε κι αυτή για να αντιδράσει έτσι”. Ο κοινωνικός περίγυρος, αν και συχνά γνώστης της κατάστασης, επιλέγει να κλείνει τα μάτια και τα αυτιά του γιατί θεωρεί πως δεν έχει δικαίωμα να παρέμβει, αλλά στην πραγματικότητα ούτε και θέλει. Τέλος, αυτές που βρίσκουν το σθένος να καταγγείλουν τη βία την οποία υφίστανται, έρχονται αντιμέτωπες με απρόθυμους μπάτσους, που πολλές φορές δε δίνουν την απαραίτητη βαρύτητα, τις αμφισβητούν, και εν τέλει δυσκολεύουν την όλη διαδικασία.

Εμείς δε δεχόμαστε δικαιολογίες του τύπου “φταίει η οικονομική κρίση κι η ανεργία που τον έφτασε σε αυτήν την κατάσταση” ή το αλκοόλ κι η κακή στιγμή. Η έμφυλη κι η ενδοοικογενειακή βια δε γνωρίζει τάξεις, ψυχοπαθολογίες, μορφωτικό επίπεδο και καταγωγή, αλλά γι αυτήν οφείλεται η πατριαρχία και τα πρότυπά της μέσα στα οποία μεγαλώνουμε όλοι. Μέσα σε αυτή την κοινωνία όσο συμβαίνουν τέτοια περιστατικά δε θα μένουμε άπραγες/οι κι αυτές που τα υφίστανται δεν είναι μόνες. Στεκόμαστε αλληλέγγυα σε όλες τις γυναίκες που κακοποιούνται με όποιον τρόπο αυτές επιλέξουν να δράσουν και να πάρουν την ζωή τους στα χέρια τους.

ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΤΟ ΑΛΚΟΟΛ ΟΥΤΕ Η ΑΝΕΡΓΙΑ ΤΟ ΧΕΡΙ ΤΟΥ ΤΟ ΣΗΚΩΣΕ Η ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ

ΟΙ ΣΕΞΙΣΤΕΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΡΑΤΣΑ ΕΙΔΙΚΗ ΕΙΝΑΙ ΑΝΤΡΕΣ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΙ

ΚΑΜΙΑ ΑΝΟΧΗ ΣΤΗΝ ΕΜΦΥΛΗ ΒΙΑ ΚΑΙ ΚΑΤΑΠΙΕΣΗ

Σόδομα και Πόμολα

(Ενάντια σε σεξισμό, ομοφοβία, τρανσβοφία, ρατσισμό και οποιαδήποτε μορφή καταπίεσης)

«Απορία, τι δουλειά έχει μια κοπέλα με δύο νέες γνωριμίες σε ένα απομακρυσμένο εξοχικό σπίτι ολομόναχη?», «Παράλληλα πληθαίνουν οι αναφορές για το βίαιο παρελθόν του 21χρονου, όπου φαίνεται πως… «θόλωνε» πολύ εύκολα και χτυπούσε ανθρώπους.», «Από τις καταθέσεις τους φέρεται να προκύπτει ότι οι δύο άνδρες πρότειναν στη φοιτήτρια να συνευρεθούν ερωτικά στο σπίτι του ενός, ωστόσο φαίνεται ότι η 21χρονη δεν συμφώνησε (άγνωστο παραμένει αν αρχικά είχε δεχθεί)…»

Όλα αυτά κι άλλα πολλά ειπώθηκαν γύρω από το βιασμό και τη δολοφονία της Ελένης στη Ρόδο από τους Μανώλη Κούκουρα κι Αλέξανδρο Λουτσάι. Εμείς βλέπουμε δύο άντρες θύτες. Τα ΜΜΕ είδαν έναν Αλβανό κι έναν  Έλληνα. Ένα παιδί καλής οικογένειας της Ρόδου που παρασύρθηκε από ένα μετανάστη. Είδαν ένα παιδί που θόλωνε εύκολα, αποδίδοντας την πράξη του στο “λάθος της στιγμής”, ενώ οι προσπάθειες ξεπλύματος του Έλληνα συνεχίζονται με τις μετέπειτα δηλώσεις αυτού και της οικογενείας του περί αλλαγής συμπεριφοράς και στροφής στο θεό. Έτσι οι πράξεις τους δικαιολογήθηκαν στη συλλογική συνείδηση μιας «καθαρής» κοινωνίας που θα ψάξει παντού να βρει τα αίτια ενός βιασμού. Σε μια συγκεκριμένη “ψυχασθένεια”, στο ότι είχε πιει και δεν ήξερε τι έκανε, σε μια κατώτερη τάξη, σε μια απολίτιστη καταγωγή, στο χαμηλό μορφωτικό επίπεδο. Δηλαδή σε κάτι ξένο προς αυτήν, τις αξίες της και την υποτιθέμενη ηθική της.

Για άλλη μια φορά η κοινωνία εθελοτυφλεί αποδίδοντας τις ευθύνες αλλού κι όχι σε αυτό που φοβάται να ονοματίσει γιατί η ίδια το θρέφει και το συντηρεί. Την πατριαρχία. Την ανδρική κυριαρχία, την κουλτούρα που θέλει τον άντρα να επιβάλλεται σε οποιαδήποτε θηλυκότητα, στα σώματα όσων προσδιορίζονται ως γυναίκες, σε αυτούς που δεν είναι αρκετά «άντρες» όπως επιτάσσουν οι κοινωνικές νόρμες του φύλου και της σεξουαλικότητας. Κάτι άλλο που προσπαθούν να αποκρύψουν τα ντόπια ΜΜΕ είναι το είδος της δολοφονίας της Ελένης, όταν αρνήθηκε να ενδώσει στα θέλω των δύο ανδρών, και γι αυτό δολοφονήθηκε. Η Ελένη είναι ένα ακόμα όνομα στη λίστα των γυναικοκτονιών που συμβαίνουν το τελευταίο διάστημα, με πιο πρόσφατο περιστατικό τη δολοφονία της Αγγελικής στην Κέρκυρα από τον πατέρα της επειδή επέλεξε το “λάθος σύντροφο. Επιλέγουμε να χρησιμοποιήσουμε τον όρο γυναικοκτονία μιας και τον αντιλαμβανόμαστε ως το έσχατο στάδιο που μπορεί να φθάσει ο σεξισμός κι η έμφυλη βία, όταν η γυναίκα σπάει το όρια που τις έχει ορίσει η κοινωνία ως υποτελείς των ανδρών ή διαφορετικά όταν οι ηθικοί φραγμοί ενός άνδρα παραμερίζονται.

Η πατριαρχία μας μαθαίνει από μικρά να συμμορφωνόμαστε με τους έμφυλους ρόλους μέσα από την οικογένεια, το σχολείο, την εκκλησία, το στρατό και την κοινωνία στο σύνολό της. Το αγόρι μαθαίνει να είναι «κυνηγός», να είναι «γαμιάς» και τελικά να είναι «άντρας», μα πάνω από όλα να μη δέχεται αντίρρηση σε αυτό που θέλει. Το κορίτσι να είναι ήσυχο, να υπομένει και να μη διαμαρτύρειται, να μην προκαλεί, να είναι «σωστή» γυναίκα, ανάλογα με τα γούστα του εκάστοτε άνδρα. Και κάπως έτσι η γυναίκα χάνει την κυριαρχία πάνω στο σώμα της. Το γυναικείο σώμα ανήκει στο δημοσιογράφο που θα πει αν η γυναίκα είχε πιει και θα σχολιάσει τι φορούσε, στο γιατρό και στο δικαστή που ορίζουν αν υπήρξε ή όχι διείσδυση, στον μπάτσο που θα αγνοήσει την κατάθεσή της και θα πει «έχει περάσει μία εβδομάδα από τότε», στο θείο στο οικογενειακό τραπέζι που θα βγάλει «πόρισμα» για τον αν η γυναίκα προκάλεσε το βιασμό της ή όχι, στον παπά που θέλει να προστατέψει το θεσμό του γάμου πάση θυσία, στην οικογένεια γιατί «τι θα πει ο κόσμος;» αν μάθει ότι βιάστηκε, στο σύζυγο ή φίλο που μπορεί να σε πηδήξει γιατί η καύλα του μπαίνει πάνω από τη δικιά σου συναίνεση. Το γυναικείο σώμα ανήκει σε οποιονδήποτε άλλο εκτός από την ίδια τη γυναίκα.

Είναι ξεκάθαρο! Όσο κι αν η κοινωνία σοκάρεται από το βιασμό της Ελένης, δεν αντιλαμβάνεται ότι η ίδια γεννά και θρέφει τον κάθε βιαστή της. Κι όσο δεν αναγνωρίζει την ύπαρξη της έμφυλης βίας, τόσο περισσότερο θα συναντάμε θύματα. Δεν την σοκάρει το ίδιο το γεγονός του βιασμού αλλά η δολοφονία που ακολούθησε, όπως και στην περίπτωση του βιασμού της Ζωής Δαλακλίδου στην Ξάνθη, την οποία ο βιαστής της την έκαψε ζωντανή για να μη βρεθούν στοιχεία. Αντίθετη περίπτωση είναι ο ομαδικός βιασμός της φοιτήτριας και πάλι στην Ξάνθη, από δύο “καλά παιδιά”,τον οποίο η τοπική κοινωνία επέλεξε όχι απλά να μην καταδικάσει, αλλά έφτασε στο σημείο να υποστηρίξει τους βιαστές καταλογίζοντας ευθύνες για το βιασμό στην ίδια. Προφανώς και για εμάς η δολοφονία είναι ένα έγκλημα αποτρόπαιο και σοκαριστικό. Όχι όμως επειδή είναι κάτι άλλο από την έμφυλη βία. Αντίθετα, επειδή μας δείχνει μέχρι που μπορεί να φτάσει η βία της πατριαρχίας. Το ίδιο συμβαίνει και τώρα. Βλέπουμε την κοινή γνώμη να αντιδρά με αποτροπιασμό στο βιασμό της Ελένης, αλλά ταυτόχρονα να κλείνει το μάτι στο βιασμό ως μέσο τιμωρίας κι επιβολής εξουσίας σε κάθε βιαστή.

Η γυναικοκτονία στη Ρόδο, λοιπόν, δεν ήταν ένα μεμονωμένο αποτρόπαιο γεγονός που συνέβη σε «κενό αέρος». Ήταν δολοφονία με ξεκάθαρα έμφυλα χαρακτηριστικά που έρχεται να προστεθεί σε μία σειρά  περιστατικών έμφυλης βίας. Οι 3 προσφύγισσες στο Έβρο, η Σύρμω στην Ορεστιάδα, τον περασμένο Δεκέμβριο, που βρέθηκε κρεμασμένη επειδή δεν άντεξε τη βια από το σύζυγό της, η τριπλή γυναικοκτονία από μπάτσο σύζυγο και πατέρα  στους Αγίους Αναργύρους, οι βιασμοί μεταναστριών σε στρατόπεδα συγκέντρωσης που δεν ακούγονται και δεν καταγράφονται, οι μετανάστριες που γίναν σκλάβες στους  Έλληνες σωματέμπορες ( Άγγελος κι Αντώνης Γιαννακόπουλος αφεντικά στους  φούρνους  ‘’χωριάτικο’’ ), ο βιασμός της Δ. στην Ξάνθη το 2015 που η τοπική κοινωνία πήρε το μέρος των θυτών, ο βιασμός κι η δολοφονία της Ζωής στην Ξάνθη, η αυτοκτονία της Έλενας στην Κύπρο το 2018 που από 4 χρονών κακοποιούνταν σεξουαλικά από τον παπά πατριό της. Σε κάθε περίπτωση ένα είναι σίγουρο. Είτε βιασμός, είτε δολοφονία την πράξη τους την όπλισε η Πατριαρχία

Η ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΔΕΝ ΑΔΙΑΦΟΡΕΙ

ΓΥΝΑΙΚΟΤΟΝΕΙ

Υπογραφη

Σόδομα κ Πόμολα

(Ενάντια σε σεξισμό, ομοφοβία, τρανσβοφία, ρατσισμό και οποιαδήποτε μορφή καταπίεσης)

ΣΤΗΝ ΟΜΟΝΟΙΑ ΚΙ ΑΝ ΗΤΑΝ ΛΗΣΤΕΙΑ ΜΠΑΤΣΟΙ ΚΑΙ ΑΦΕΝΤΙΚΑ ΚΑΝΑΝ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ

Στις 21 Σεπτεμβρίου γίναμε μάρτυρες της δολοφονίας του Ζακ, ακούστηκαν πολλά για το χρονικό της δολοφονίας και θα ακουστούν ακόμα περισσότερα. Αρχικά παρουσιάστηκε ως μια περίπτωση ληστείας από έναν τοξικοεξαρτημένο, σε κατάσταση αμόκ άντρα που κατέληξε στο φόνο του από την προσπάθεια ενός φιλήσυχου νοικοκυραίου κοσμηματοπώλη να διασώσει την περιουσία του. Ακόμη και σήμερα δεν έχει εξιχνιαστεί το τι ακριβώς έγινε, το πως βρέθηκε εκεί ο Ζακ και γιατί λιντσαρίστηκε, αλλά μερικά πράγματα ό,τι και αν αλλάξει θα παραμείνουν σίγουρα.

Χωρίς αμφιβολία πρόκειται για ένα περιστατικό πρωτοφανούς βίας, με τον κόσμο να συμπεριφέρεται λες και η δολοφονία που εξελισσόταν μπροστά του ήταν ένα γεγονός άξιο παρακολούθησης αλλά όχι άξιο επέμβασης. Γυρνάμε στα χρόνια του μεσαίωνα, που οι εκτελέσεις αποτελούσαν κοινωνικό γεγονός που άγγιζε τα πλαίσια της ψυχαγωγίας. Με τον ίδιο τρόπο βλέπουμε τώρα έναν κόσμο απαθή και αμέτοχο να παρακολουθεί την άγρια δολοφονία ενός ανθρώπου μέρα μεσημέρι λες και πάει βόλτα στο πάρκο. Βέβαια όλη αυτή η στάση δεν μας προκαλεί εντύπωση, σε μία κοινωνία πλήρως απευαισθητοποιημένη και μουδιασμένη προς την βία που δεν την αφορά. Και εννοούμε την βία που ασκείται κατά των ανθρώπων που δεν συμβαδίζουν με τα καθωσπρέπει ιδανικά και τις αξίες της. Δεν την αφορά ο ξυλοδαρμός ενός γκέι, η δολοφονία ενός  άστεγου, ο βιασμός μίας μετανάστριας.

Προφανώς η κοινωνία αυτή προστατεύει τα μέλη της και ένα μέλος της ήταν και ο αυτουργός του εγκλήματος, ο ευυπόληπτος κοινωνικά ανώτερος νοικοκυραίος που δολοφόνησε ένα αδύναμο πρεζάκι ελαφρά την καρδία, δικαιολογώντας την πράξη του ως άμυνα απέναντι σε μία κατ’ επίφαση ληστεία. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά στην συνέχεια η μόνη του ανησυχία ήταν να καθαρίσει το πεζοδρόμιο του και να δώσει συνεντεύξεις σε κωλοκάναλα. Ακόμη και να ευσταθούσε η αφήγηση της ληστείας εμείς καταδικάζουμε μία αυτοδικία που προστατεύει την ιδιοκτησία και καθαρίζει την κοινωνία από οτιδήποτε περιθωριακό.

Βέβαια, από το λιντσάρισμα δεν θα μπορούσαν να λείπουν οι υπερασπιστές της ιερής τριάδας, του νόμου , της τάξης και της ασφάλειας: οι «φίλοι» μας οι μπάτσοι. Από την αρχή φάνηκε με ποιανού το μέρος είναι, συνεχίζοντας τον ξυλοδαρμό του Ζακ, βίαια ακινητοποιώντας έναν ημιθανή άνθρωπο. Φυσικά παρά τις δηλώσεις τους για αμερόληπτη εφαρμογή του πρωτοκόλλου, μόνο πρωτόκολλο δεν ακολούθησαν. Δεν απέκλεισαν πότε την περιοχή, δεν φρόντισαν να έχουν τα απαραίτητα στοιχεία για τις περαιτέρω καταθέσεις, άφησαν τον δολοφόνο να καθαρίσει τον τόπο του εγκλήματος και συνέχισαν την  προσπάθεια συγκάλυψης κωλυσιεργώντας την συλλογή στοιχείων και την έγκαιρη κατάθεσή τους στον ανακριτή. Για άλλη μια φορά αποδείχτηκε πως οι μπάτσοι είναι σκυλιά που φυλάνε τα αφεντικά τους και δεν μπήκαν στον κόπο να ερευνήσουν τι συνέβη αλλά αθώωσαν εξαρχής τον μαγαζάτορα. Θλιβερή έκπληξη αποτέλεσε η στάση του ΕΚΑΒ, με την ανεπαρκή παρεμπόδιση της βίας απέναντι σε έναν τραυματία και την διακομιδή ενός νεκρού ανθρώπου με χειροπέδες.

Και ποιος δεν λείπει ποτέ από αυτές τις καταστάσεις? Τα καθεστωτικά ΜΜΕ. Ξεκινώντας, από την στιγμή κιόλας του γεγονότος, τρέχουνε να αγοράσουνε βίντεο του περιστατικού  και να κατασκευάσουνε την δικιά τους ιστορία για την υπόθεση, όπως βολεύει τους ίδιους και τα αφεντικά τους. Τίτλοι όπως “επίδοξος ληστής”, “αυτοτραυματισμός από τα γυαλιά της βιτρίνας” και “σε κατάσταση αμόκ” μας προκαλούν αηδία, καθώς εκτός του ότι αποτελούν αυθαίρετα συμπεράσματα, αποπροσανατολίζουν την κοινή γνώμη από τον αληθινό εγκληματία. Έχουμε να ασχοληθούμε  με μία πρακτική που πάντα ακολουθούν, δηλαδή να ξελασπώνουνε τον ευυπόληπτο θύτη και να καταδικάζουν το περιθωριακό θύμα κατασκευάζοντας τα αντίστοιχα προφίλ. Ο θύτης γίνεται ο απλός καθημερινός φιλήσυχος νοικοκυραίος που παλεύει να διατηρήσει την επιχείρηση του. Όσον αφορά τον Ζακ  αναδεικνύουν και εμμένουν σε στοιχεία της ταυτότητάς του (γκέι, έκανε ντράγκ σόου, χρήστης, φτωχός, οροθετικός) δίνοντας έτσι πάτημα στην κοινωνία να αρχίσει τον οχετό κατακραυγής μιας και όλα αυτά τα χαρακτηριστικά είναι μη θεμιτά και μη αποδεκτά από αυτήν, αφαιρώντας έτσι αξία από την  ανθρώπινη ζωή. Τέλος, σαν να μην έφτανε όλο αυτό, ο κοινωνικός κανιβαλισμός κορυφώνεται με ένα λαϊκό δικαστήριο, τις αισχρές τους δημοσκοπήσεις.

Το αστικό δικαστήριο, μη εκπλήσσοντας ούτε αυτό, αφήνει τους δολοφόνους να κυκλοφορούν ελεύθεροι και τους μπάτσους ατιμώρητους, φαινόμενο που έχει επαναληφθεί στο παρελθόν (πχ δολοφονία Φύσσα, υπόθεση «ζαρντινιέρα», ξυλοδαρμοί  μεταναστών σε αστυνομικά τμήματα). Βασίζεται επίσης σε ελλιπή δικογραφία και σε πορίσματα ιατροδικαστών που έχουν στηρίξει δίκες φασιστών και κάλυψη μπάτσων, πορίσματα για τα οποία αμφιβάλλουμε.

Αυτή τη φορά όμως η συγκεκριμένη δολοφονία δε θα μπει κάτω από το χαλάκι. Μας εξοργίζει το γεγονός ότι μας πήραν ένα άτομο σαν τον Ζακ. Ένα άτομο που ζούσε κόντρα στις νόρμες, φτύνοντας κατάμουτρα τους υποκριτές νοικοκυραίους και την κανονικότητά τους. Η Ζάκι θα μας λείψει μιας και άφοβα ζούσε και πάλευε για το διαφορετικό στα πλαίσια της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας. Στο πρόσωπό του συγκεντρώνονται τα ψεγάδια που η κοινωνία και τα φασιστοειδή της δε θεωρούν αναγκαία στους κύκλους της. Ψεγάδια που έχουμε όλα εμείς ως πρεζάκια, πουστάρες, πουτάνες, κλέφτες, οροθετικές, άστεγοι, φτωχές, ψυχάκια, γυναίκες. Δε χωράμε σε μία εκφασισμένη κοινωνία που ψάχνει τα δίκια δολοφόνων. Γι’ αυτό το λόγο δε θα μπορούσαμε να μείνουμε σιωπηλές απέναντι στην στοχοποίηση του Ζακ λόγω των ταυτοτήτων του, μιας και πολλά από εμάς ταυτιζόμαστε με αυτές. Έτσι εναντιωνόμαστε, εμείς και άλλες ΛΟΑΤΚΙ, κουίρ, αναρχικές και αριστερές συλλογικότητες σε φασίστες, μπάτσους, νοικοκυραίους, δικαιοσύνη και κοινή γνώμη.

Σαφώς δεν περιμέναμε τίποτα καλύτερο από μία κοινωνία στην οποία γίνονται πογκρόμ σε μετανάστες/ριες, ξυλοδαρμοί γκέι ατόμων και εμπρησμοί ελευθεριακών χώρων. Καιρός να αποδοθούν ευθύνες σε αφεντικά ικανά να σκοτώσουν για την ιδιοκτησία τους, μπάτσους και δικαστικούς που αυθαιρετούν όποτε τους βολεύει και αμέτοχους πολίτες που νίπτουν τας χείρας τους σε οτιδήποτε δεν τους ενοχλεί. Ο Ζακ δεν ξέρουμε αν δολοφονήθηκε για τις ταυτότητές του, αλλά σίγουρα οι δολοφόνοι του θα αθωωθούν για αυτές. Εμείς οι απόκληρες/οι, θα είμαστε εδώ για να σας θυμίζουμε την ενοχή σας. Μην είστε περήφανοι που είστε φιλήσυχοι, η ησυχία που αγαπάτε μας σκοτώνει μπροστά στα μάτια σας.

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΛΗΘΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΠΕΛΠΙΣΙΑ

ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΟΛΕΣ ΚΑΙ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΖΑΚ ΑΥΤΟΥ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

ΜΙΚΡΟΦΩΝΙΚΗ ΤΗΝ ΠΕΜΠΤΗ 25/10 ΣΤΙΣ 18.00 ΣΤΟ ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΡΙΟ ΔΠΘ

Σόδομα και Πόμολα

Το βράδυ της Τετάρτης 5/9 η Κατάληψη του Παλιού Νεκροτομείου (ΚΠΝ) δέχτηκε εμπρηστική επίθεση με αποτέλεσμα να καταστραφεί ένα μέρος του χώρου και να καούν ο εξοπλισμός, τα αρχεία καθώς και η βιβλιοθήκη. Τόσο το ίδιο βράδυ, όσο και την επόμενη ημέρα μαζεύτηκε πλήθος αλληλέγγυου κόσμου και την Πέμπτη 6/9 έγινε πορεία γειτονιάς. 

Το συμβάν αυτό έρχεται σε μία χρονική περίοδο έντονης εθνικιστικής έξαρσης στην Ελλάδα, αφού το Μακεδονικό ζήτημα αναζωπύρωσε τα πατριδολατρικά κατάλοιπα του Ελληνάρα, με συνέπεια οι φασίστες να ξαναβγούν από τις τρύπες τους. Στο όνομα λοιπόν της «αγάπης για την πατρίδα» και της διατήρησης του ατόφιου ελληνικού αίματος και με την ανοχή του κράτους και της αστυνομίας, εγκληματικές φασιστικές συμμορίες πετούν ομοφυλόφιλους στη θάλασσα, ξυλοκοπούν μετανάστες, καίνε καταλήψεις και ελεύθερους κοινωνικούς χώρους και επιτίθενται σε ό, τι δεν εντάσσεται στο τρίπτυχο πατρίς – θρησκεία -οικογένεια.

Η Αλεξανδρούπολη λοιπόν, που λόγω της γεωγραφικής της θέσης έχει κατακλειστεί από μπάτσους, στρατιωτικούς και συνοριακούς και συντηρεί το προπολλού ακμάζον εθνικό φρόνημα, πώς να μείνει εκτός όλων αυτών ; Σε μία πόλη που μας πνίγει, το ΚΠΝ ως χώρος που προωθεί την ισότητα και την αλληλεγγύη και τάσσεται ξεκάθαρα ενάντια σε κάθε μορφή καταπίεσης όπως ο σεξισμός, ο ρατσισμός και η ομοφοβία, αποτελεί εδώ και δύο χρόνια ανάσα ελευθερίας. Θεωρούμε λοιπόν την επίθεση αυτή πολιτικά στοχευμένη, αφού θέλει να καταπνίξει κάθε παρέκκλιση από την κανονικότητα. Μία κανονικότητα που θεωρεί το μετανάστη απειλή, τον άνδρα κορυφή της πυρηνικής οικογένειας και τη γυναίκα δούλα και κυρά. Για τον φασισμό η γυναίκα πάντα θα αποτελεί εθνική μήτρα και προστάτιδα του έθνους, γι’ αυτό θεωρούμε πως οι έννοιες σεξισμός και φασισμός είναι αλληλένδετες. Ως Σόδομα και Πόμολα καταδικάζουμε τη φασιστική και εγκληματική αυτή επίθεση και πιστεύουμε πως πλήττει και εμάς άμεσα, αφού δεν χωράμε στις νόρμες τους.

Καλούμε λοιπόν όσες και όσους τάσσονται κατά του φασισμού να συμμετάσχουν στην πορεία αλληλεγγύης για την κατάληψη του παλιού νεκροτομείου την Παρασκευή στις 5/10, συγκέντρωση στις 18.00 στην κατάληψη (παλιό νοσοκομείο, έναντι παλιάς μοριακής). Για οποιεσδήποτε απορίες στείλτε μας μέιλ (sodomakpomola.espiv.net).

ΜΠΑΤΣΟΙ ΦΑΣΙΣΤΕΣ ΣΕΞΙΣΤΕΣ ΑΚΟΥΣΤΕ ΤΟ ΚΑΛΑ ΚΑΝΕΝΑΣ ΕΜΠΡΗΣΜΟΣ ΔΕΝ ΜΑΣ ΣΤΑΜΑΤΑ

Σόδομα και Πόμολa

Partyy αυτό το σάββατο (26/5) , στο αναγνωστήριο ΔΠΘ (αλεξανδρούπολη), για την οικονομική ενίσχυση της ομάδας

Αφήστε τα φύλα σας και πάρ’τε τις φίλες και τους φίλους σας για μια έκφυλη βραδιά!!

Κειμενάκι που γράψαμε και μοιράσαμε στο Τμήμα Ιατρικής ΔΠΘ και στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Αλεξ/πολης με αφορμή καθημερινά σεξιστικά/ρατσιστικά/τρανσφοβικά και άλλα περιστατικά με τα οποία ερχόμαστε αντιμέτωπες. “Κύριοι” καθηγητάδες – γιατράρες, το ποτήρι ξεχείλισε.
ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΔΩ, ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΟΛΛΕΣ, ΒΓΑΛΤΕ ΤΟ ΣΚΑΣΜΟ ΞΕΦΤΙΛΕΣ ΣΕΞΙΣΤΕΣ!

Το ελληνικό πανεπιστήμιο  παρουσιάζεται ως ένας ελεύθερος χώρος ιδεών και έκφρασης που παρέχει εμπειρίες και γνώσεις προς όφελος της κοινωνίας . Αντ’ αυτού λειτουργεί ως ένα μέσο για την διαιώνιση εξουσιαστικών κοινωνικών σχέσεων και ρόλων. Πιο απλά το πανεπιστήμιο A.E. αντικατοπτρίζει την σύγχρονη ελληνορθόδοξη αστική/καπιταλιστική κοινωνία που ζέχνει σεξισμό, ρατσισμό και ομοφοβία.

Ο ανταγωνισμός, η διαφθορά, η ιεραρχία, η κατευθυνόμενη  γνώση που βαπτίζεται ως αντικειμενική και ουδέτερη από τον εκάστοτε επιστήμονα/εξουσία αποτελούν θεμέλια του θεσμού αυτού.

Ο καθηγητής στο ελληνικό πανεπιστήμιο αποτελεί ιδιαίτερη φιγούρα καθώς παρουσιάζεται ως αυθεντία όχι μόνο στον αντίστοιχο επιστημονικό κλάδο αλλά  σε ποικίλη θεματολογία κοινωνικοπολιτικού περιεχομένου. Συχνά, λοιπόν, καθηγητές χρησιμοποιούν το επιστημονικό τους βήμα για να εκφράσουν τις ρατσιστικές τους απόψεις στο φοιτητικό κοινό χωρίς αντίλογο καθώς υπάρχει η απειλή της στοχοποίησης. Περισσότεροι από αυτούς είναι κύριοι εκφραστές του τριπτύχου πατρίς-θρησκεία- οικογένεια κάτι που αποτυπώνεται εντονότατα σε αντιλήψεις σχετικές με το φύλο, τη σεξουαλικότητα. Ο καθηγητής είναι και «πρέπει» να είναι μάτσο, straight, φανατικός συντηρητικός υποστηρικτής της ετεροκανονικότητας (η λογική που θεωρεί ως τη μοναδική και φυσιολογική σεξουαλικότητα την ετεροφυλοφιλία) και έντονος κατακριτής οποι@δήποτε την απειλεί.

Χαρακτηριστικό παράδειγμά του ελληνικού πανεπιστημίου Α.Ε. αποτελεί το τμήμα Ιατρικής του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης.

 Συγκεκριμένα, μέσα σε διαλέξεις ή συσκέψεις που γίνονται για συζήτηση των περιστατικών μεταξύ των γιατρών με συμμετοχή και των φοιτητών έχουν ακουστεί επανειλημμένες φορές μισογυνιστικές απόψεις για τις γυναίκες γιατρούς και τις περιορισμένες ικανότητές τους ειδικά σε απαιτητικές ειδικότητες πχ χειρουργικές, τις λίγες συνεννοήσιμες γυναίκες ‘μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού’, τη στάση της γυναίκας  στο διαζύγιο, στην οικογένεια και γενικά για το ρόλο που θα έπρεπε να έχει στην κοινωνία. Σε επιστημονική ημερίδα ακούσαμε από καθηγητή του πανεπιστημίου  την ακραία σεξιστική αντίληψη ότι οι σύγχρονες γυναίκες επιλέγουν τον τοκετό με την χρήση αναισθησίας γιατί δεν είναι διατεθειμένες να δεχτούν τους πόνους της μητρότητας, οι οποίοι πόνοι είναι αναγκαίο κακό για να δεθεί όπως λένε η μητέρα με το παιδί. Αυτή η προσέγγιση, καμουφλαρισμένη με τον επιστημονικό μανδύα και την “αδιαμφισβήτητη” ιατρική αυθεντία, εκφράζει τον σαδιστικό μισογυνισμό που θέλει την γυναίκα να υποφέρει για την εκπλήρωσή του δήθεν φυσικού σκοπού της ζωής της. Δε λείπουν φυσικά σχόλια ομοφοβικά, τρανσφοβικά με αναφορές στα γκέυ ή τρανς άτομα ως ανώμαλα, θύματα της μόδας, μη φυσιολογικά, σοδομιστές με την χρήση  πάντα αναχρονιστικών και δήθεν επιστημονικών απόψεων που πολύ απλά ταιριάζουν στις υποκειμενικές αντιλήψεις των εκάστοτε καθηγητάδων.

Πέρα από την ρητορική μίσους στο πανεπιστήμιό, σημειώθηκαν και περιστατικά σεξουαλικής παρενόχλησης υπό την μορφή «κοπλιμέντων» και χειρονομιών. Συγκεκριμένα γιατρός της κρατικής χειρουργικής κλινικής που συναναστρέφεται με φοιτήτριες συνηθίζει να τις προσφωνεί με κτητικούς όρους πχ  ‘μωρό μου’ ενώ δεν δίστασε να προβεί σε σεξουαλική παρενόχληση με σωματική επαφή, αγκαλιές και φιλιά στο μάγουλο, που τις έφεραν σε τρομερά αμήχανη θέση παραβιάζοντας τα όρια τους. Ο συγκεκριμένος γιατρός περιορίστηκε από τους φοιτητές αλλά αυτό δεν μας αρκεί. Άλλο δείγμα σεξιστικής και συνάμα φυλετικής διάκρισης αποτέλεσε περιστατικό που παρακολουθήσαμε τυχαία όπου εργαζόμενες στέρησαν από γυναίκα Ρομά το δικαίωμά της στην έκτρωση αλλά αρνήθηκαν ακόμη και την ενημέρωσή της για αυτό παρεμβαίνοντας στην αυτοδιάθεση του σώματός της, επικαλούμενες ηθικούς και θρησκευτικούς λόγους. Γίνεται αντιληπτό ότι σε ένα σύστημα που η/ο καθεμιά/νας χαρακτηρίζεται από πολλαπλές ταυτότητες (ελληνίδες, γκέυ, μετανάστες) η/ο καθεμία/ένας αναπαράγει τις ήδη υπάρχουσες σχέσεις ακόμα και αν αυτό διαιωνίζει την ίδια τους την καταπίεση . Έτσι βλέπουμε γυναίκες να εκφράζουν μισογυνιστικές και σεξιστικές απόψεις όπως στο παραπάνω παράδειγμα).  Κανένας δεν πρέπει να τολμά να παραβιάζει το σώμα μας για οποιονδήποτε λόγο και από οποιαδήποτε θέση.

Καθώς κάποια/ος θα περίμενε ότι τα ιατρικά επαγγέλματα που έχουν ως άμεσο πεδίο ενασχόλησης την ανθρώπινη υπόσταση  θα ήταν περισσότερο ευαισθητοποιημένα σε κοινωνικά ζητήματα, αντιθέτως αποδεικνύεται ότι αντί να λειτουργούν προς όφελος του ασθενούς, αναπαράγουν τα κυρίαρχα πρότυπα της κοινωνίας. Παθολογικοποιούν υποκείμενα, περιθωριοποιούν μειονότητες, καλλιεργούν το φόβο και το μίσος και κανονικοποιούν την βία ως προς την/ον οποι@δηποτε παρεκκλίνει από τις νόρμες.

Ενάντια στον πολιτισμό της έμφυλης κυριαρχίας ,να μην αφήσουμε κανένα  μάτσο καθηγητή-γιατρό, φοιτητή  να επιβεβαιώσει  την δική του αντρική ελληνική ταυτότητα ενάντια σε άλλα υποκείμενα (γυναίκες, τρανς, γκέυ, μετανάστριες). Δεν σιωπούμε μπροστά στα καθημερινά περιστατικά σεξιστικής ρητορικής και βίας. Οργανωνόμαστε και απαντάμε  συλλογικά ενάντια σε οποιαδήποτε σεξιστική, τρανσφοβική, ομοφοβική και ρατσιστική επίθεση.

ΤΟ ΝΟΥ ΣΑΣ ΣΕΞΙΣΤΕΣ, ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΟΛΛΕΣ!

Σόδομα κ’ Πόμολα

Στην συγκεκριμένη εκδήλωση, επιλέξαμε να ξεφύγουμε από την κλασική εισήγηση – συζήτηση και να πειραματιστούμε με άλλες μορφές επικοινωνίας που να δίνουν σε όλες/ους περισσότερες ευκαιρίες να εκφραστούν. Έμπνευσή μας, μια ανάλογη εκδήλωση που έγινε από την ομάδα “Μπάσταρδες με μνήμη” (http://bastards.espivblogs.net/) , στη Θεσσ/νικη το 2015.
Σας περιμένουμε την Παρασκευή 23/3 στο Αναγνωστήριο για να γίνεται κι εσείς μέρος αυτής την πρωτότυπης εμπειρίας και για να δημιουργήσουμε όλες και όλοι μαζί έναν χωροχρόνο όπου τα όρια μας ούτε παραβιάζονται αλλά ούτε και περιορίζονται.

*αναλυτικές οδηγίες για τον τρόπο λειτουργίας των chat tables θα δοθούν κατά τη διάρκεια της εκδήλωσης*

**Mετά την εκδήλωση θα ακολουθήσει χαλαρό μπαράκι

Έφτασε πάλι και φέτος αυτή η ξέφρενη γιορτή της αποκριάς και ενώ ο κόσμος θα βγαίνει στους δρόμους με χορό και μουσική , η πατριαρχία και ο καπιταλισμός θα κάνουν το δικό τους πάρτι πίσω από τον μανδύα του χιούμορ και της σάτιρας.

Οι απόκριες στη χώρα μας αντί να πρεσβεύουν και να εξυψώνουν την ελευθερία , την έκφραση του διαφορετικού και την αποδέσμευση από κοινωνικές νόρμες ,έχουν καταντήσει ένα πανηγύρι πατριαρχικών στερεοτύπων – καπιταλιστικής κερδοφορίας και ρατσιστικών φαινομένων.

Πολύ εύκολα θα μπορούσε να χαρακτηρίσει κάποιος/α τα καρναβάλια , γιορτή έμφυλων διακρίσεων , ρίχνοντας απλά μια ματιά σε βιτρίνες με αποκριάτικα είδη.

Για το γυναικείο φύλο οι επιλογές περιστρέφονται γύρω από την ανάδειξη της “θηλυκότητας” η οποία γίνεται μέσω της απόδοσης συγκεκριμένων χαρακτηριστικών ,την υποτίμηση και αργότερα την υπερσεξουαλικοποίηση του γυναικείου σώματος . Στις μικρές ηλικίες εκφράζεται μέσα από στολές ‘“παραμυθένιες” – νεράιδας ή πριγκίπισσας – που προβάλλουν χαρακτηριστικά γλύκας και χαριτωμενιάς λες και πρόκειται να πάρουν μέρος σε καλλιστεία ομορφιάς. Όσο μεγαλώνει ηλικία οι στολές επικεντρώνονται στην ικανοποίηση της αντρικής ματιάς και την προβολή του γυναικείου σώματος αποκλειστικά ως σεξουαλικό αντικείμενο .

Έτσι ο διάδρομος των γυναικείων στολών έχει καταλήξει να μοιάζει με sex shop και όλες οι αμφιέσεις να συνοδεύονται απαραίτητα από το επίθετο sexy όπως  για παράδειγμα της sexy μπατσίνας ή sexy καλόγριας που δεν διστάζουν να μοστράρουν και στην εικόνα της συσκευασίας.Το πρόβλημά μας δεν είναι οι αισθησιακές και “sexy” ενδυμασίες αλλά ότι αυτές ξαφνικά γίνονται αποδεκτές και αναγκαίες από μια κοινωνία που μέχρι εχθές έτρεφε το slut shaming. Κάθε γυναίκα μπορεί να φοράει ό,τι θέλει ανεξάρτητα απ’ τους πόντους υφάσματος που έχει επιλέξει να καλύπτεται. Το σώμα είναι δικό της και μπορεί να το αυτοδιαθέτει με όποιον τρόπο την ικανοποιεί ,οποιαδήποτε μέρα του χρόνου και όχι μόνο όταν της το επιτρέψει η αποκριάτικη στολή.

Όσον αφορά το ανδρικό φύλο, η πατριαρχική κοινωνία σπεύδει να αναδείξει όλο το φάσμα της αρρενωπότητας, ξεκινώντας με στολές υπερ-ηρώων με έκδηλους κοιλιακούς και τετρακέφαλους για να καταλήξει σε στολές αστυνομικών, στρατιωτικών και γενικότερα αμφιέσεων που «εμπνέουν» δύναμη, υπεροχή και εξουσία. Αν ένα αγοράκι θέλει να μεταμφιεστεί σε πρίγκιπα ή νεράιδα, δεν θα μπορέσει ποτέ να το κάνει, γιατί εκτός ότι οι συγκεκριμένες στολές δεν κυκλοφορούν σε «ανδρικά νούμερα», δεν αντιπροσωπεύουν και τα καθιερωμένα μάτσο χαρακτηριστικά. Σε μεγαλύτερες ηλικίες βέβαια, έχει τη δυνατότητα να το κάνει αφού δεν υπάρχει πλέον ο κίνδυνος «να βγει το παιδί μου αδερφή», καθώς έχει εξελιχθεί σε έναν «ώριμο» άνδρα με χιούμορ.  Ας μην ξεχνάμε και τα αντικείμενα που συνοδεύουν τις συνηθισμένες αγορίστικες-ανδρικές στολές, τα οποία συνήθως είναι γκλοπ, καραμπίνες, σπαθιά και πανοπλίες. Ενώ λοιπόν η κοινωνία επιθυμεί φαινομενικά να προστατέψει τα παιδιά της από την ασχήμια του πολέμου (το κλασικό «απομακρύνετε τα παιδιά από τις οθόνες, ακολουθούν σκηνές έντονης βίας»), παράλληλα αποκτά βαρηκοΐα όταν τα ίδια τα σύνεργα του πολέμου χρησιμοποιούνται στο πλαίσιο αποκριάτικων στολών. Ο λόγος, επειδή αυτό απλά ικανοποιεί τις δύο καλύτερες φίλες της, δηλ. την πατριαρχία και το κεφάλαιο. Επίσης, δεν θα μπορούσε φυσικά να λείπει από αυτό το φιάσκο και η βασική ιδεολογία της πατριαρχίας περί ανωτερότητας του ανδρικού φύλου. Έτσι, είναι πιο σύνηθες ένας άντρας να ντυθεί γιατρός, πάλι θέση εξουσίας – σεβασμού, και μια γυναίκα να ντυθεί νοσοκόμα, να είναι δηλαδή υποτελής και να κάνει πράξεις τις διαταγές του γιατρού, άρα και του άντρα.

Παραμένοντας στο ίδιο κλίμα περί έμφυλων στερεοτύπων αξίζει να αναφερθούμε στην ιδιαίτερα διαδεδομένη μεταμφίεση σε γυναίκες που προτιμάται από πολλά αγόρια και άντρες. Σε αυτή τη μεταμφίεση όμως, η γυναίκα έχει – σχεδόν – πάντα μακριά ξανθά μαλλιά, μεγάλο στήθος, εντυπωσιακά οπίσθια και έντονο μακιγιάζ. Αυτός ο τρόπος αποτύπωσης του γυναικείου σώματος, πρώτον προβάλλει πολύ συγκεκριμένα πρότυπα σώματος και ομορφιάς, δεύτερον τονίζει ότι το να είναι κάποια γυναίκα είναι ένας ρόλος και όχι κομμάτι της ταυτότητάς της και τρίτον προσβάλλει και γελοιοποιεί ομάδες ατόμων που επιλέγουν να ντύνονται έξω από τα κλισέ του δίπολου άντρας – γυναίκα μέσα στο πλαίσιο της ελεύθερης έκφρασής τους. Η drag κουλτούρα, δεν είναι κάτι το γελοίο, ούτε είναι κάτι που μπορεί να σταθεί μόνο στα καρναβάλια, είναι μορφή τέχνης και τρόπος έκφρασης. Εμείς θέλουμε να εκφράζουμε κάθε μέρα και σε κάθε μέρος ελεύθερα την ταυτότητά μας!

Τέλος ,όπως έχουμε αναφέρει , ο ρατσισμός δεν θα μπορούσε να μην κάνει αισθητή την παρουσία του και σε αυτή τη γιορτή. Μιλάμε για τις στολές άραβα , μαύρου , τσιγγάνας κ.λ.π που χαρακτηρίζονται από την αναπαραγωγή παγιωμένων στερεοτύπων κάθε εθνικότητας και αποδίδονται με έντονα στοιχεία υπερβολής για να μετατραπούν εν τέλει σε προσβλητικές καρικατούρες . Σε μια κατά τα άλλα παγκοσμιοποιημένη και πολυπολιτισμική κοινωνία που η εθνική διαφορετικότητα θα έπρεπε να είναι σεβαστή και αποδεκτή, αντιθέτως γελοιοποιείται και χλευάζεται μέσα από τα πεντακοσάρικα και τα πούρα στο χέρι του άραβα μεγιστάνα και της κατάμαυρης βαμμένης επιδερμίδας. Βέβαια ο ρατσισμός προεκτείνεται και στα άτομα που το σώμα τους δεν πληροί τις αυστηρές αναλογίες των προτύπων της κοινωνίας. Τα νούμερα στις στολές δεν καλύπτουν όλα τα φάσματα σωματοτύπων και όταν το κάνουν οι επιλογές είναι πολύ συγκεκριμένες και ανάλογες με το σωματικό βάρος και σχήμα τα οποία παίζουν καθοριστικό ρόλο στο είδος της αμφίεσης (πχ κλόουν, αρκούδα, αγελάδα κλπ).

Πόσο ελεύθερα επιλέγουμε λοιπόν την αποκριάτικη στολή μας; Έπρεπε να μεγαλώσουμε για να καταλάβουμε ότι πίσω από τα αυτά τα «αθώα» αποκριάτικα πάρτυ τα οποία μας προβάλλουν από μικρή ηλικία, θριαμβεύει η πατριαρχία και ο καπιταλισμός, ξερνώντας σεξισμό, ομοφοβία, ρατσισμό και body – shaming.

OI AΠΟΚΡΙΕΣ ΣΑΣ ΒΡΩΜΑΝΕ ΣΕΞΙΣΜΟ!

Σόδομα κ’ Πόμολα