ΜΙΚΡΟΦΩΝΙΚΗ ΠΕΜΠΤΗ 4/4 ΣΤΙΣ 18.00 ΣΤΟ ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΡΙΟ
Την Παρασκευή 15/03 στην Αλεξανδρούπολη μια γυναίκα μητέρα 2 παιδιών μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο αφότου υπέστη ξυλοδαρμό από το σύζυγο της. Το άκουσμα περιστατικών ενδοοικογενειακής βίας τείνει να γίνει συνήθεια, καθώς δεν είναι το μόνο ανάλογο γεγονός το οποίο βγαίνει στη δημοσιότητα τον τελευταίο καιρό. Άνδρας στραγγάλισε τη σύζυγό του επειδή θόλωσε κατά τη διάρκεια ενός καβγά, άνδρας πυροβόλησε τη συζυγό του, πατέρας σκότωσε την κόρη του και την έθαψε στην αυλή επειδή δε συμφωνούσε με την επιλογή του συντρόφου της… κι αυτά είναι μόνο λίγα από όσα γίνονται ευρέως γνωστά. Η ενδοοικογενειακή βία, ως τμήμα της έμφυλης βίας, στη συντριπτική της πλειοψηφία έχει ως θύτες τους άντρες και θύματα τις γυναίκες, αποτελώντας τη νούμερο ένα αιτία θανάτου για γυναίκες ηλικίας 16-44 χρονών στο δυτικό κόσμο.
Η ελληνική πατριαρχική κοινωνία θέλει το “σωστό” άντρα να είναι αρχηγός του σπιτιού και να επιβάλλει την κυριαρχία του μέσα σε αυτό με οποιοδήποτε κόστος, ενώ παράλληλα θέλει τη “σωστή” γυναίκα να υιοθετεί ένα παθητικό ρόλο απέναντί του, υπομένοντας κάθε μορφή καταπίεσης (σωματική, συναισθηματική, οικονομική). Τα παραπάνω πρότυπα οδηγούν στη δημιουργία εξουσιαστικών έμφυλων σχέσεων ανάμεσα σε ένα ζευγάρι, κι εν τέλει κανονικοποιούν κάθε μορφή βίας που απορρέει από αυτές. Παράδειγμα η μέχρι και σήμερα κοινά αποδεκτή έκφραση “η γυναίκα πού και πού το θέλει ένα χεράκι ξύλο για να στρώσει”. Ταυτόχρονα στην ελληνική κοινωνία ο θεσμός της οικογένειας θεωρείται ιερός, κι η ακεραιότητά του θα πρέπει να προστατεύεται πάση θυσία, εξαναγκάζοντας πολλές φορές γυναίκες που υφίστανται ενδοοικογενειακή βια να την υπομένουν σε χρόνια βάση, διαιωνίζοντας το φαινόμενο.
Η γυναίκα βάσει έμφυλων ρόλων που επιβάλλει η πατριαρχία πολλές φορές αναλαμβάνει αποκλειστικά τη φροντίδα του σπιτιού και την ανατροφή των παιδιών με αποτέλεσμα την οικονομική εξάρτησή της από τον άνδρα, βάζοντας ένα ακόμη εμπόδιο στη διαφυγή της από αυτήν την κατάσταση, στο να κινήσει νομικές διαδικασίες εναντίον του, και σε ένα ενδεχόμενο διαζύγιο θα την αφήσει οικονομικά ασθενέστερη. Και σα να μην έφταναν όλα τα παραπάνω, μια γυναίκα που εναντιώνεται σε μια τέτοια κατάσταση έχει να αντιμετωπίσει τον κοινωνικό στιγματισμό, που είναι ακόμα πιο έντονος σε μικρές κλειστές κοινωνίες. Της καταλογίζουν την ευθύνη για ό,τι της συμβαίνει: “τα ‘θελε και τα ‘παθε”, “του είχε κάνει την ζωή κόλαση”, “ε δεν μπορεί κάτι θα του ‘κανε κι αυτή για να αντιδράσει έτσι”. Ο κοινωνικός περίγυρος, αν και συχνά γνώστης της κατάστασης, επιλέγει να κλείνει τα μάτια και τα αυτιά του γιατί θεωρεί πως δεν έχει δικαίωμα να παρέμβει, αλλά στην πραγματικότητα ούτε και θέλει. Τέλος, αυτές που βρίσκουν το σθένος να καταγγείλουν τη βία την οποία υφίστανται, έρχονται αντιμέτωπες με απρόθυμους μπάτσους, που πολλές φορές δε δίνουν την απαραίτητη βαρύτητα, τις αμφισβητούν, και εν τέλει δυσκολεύουν την όλη διαδικασία.
Εμείς δε δεχόμαστε δικαιολογίες του τύπου “φταίει η οικονομική κρίση κι η ανεργία που τον έφτασε σε αυτήν την κατάσταση” ή το αλκοόλ κι η κακή στιγμή. Η έμφυλη κι η ενδοοικογενειακή βια δε γνωρίζει τάξεις, ψυχοπαθολογίες, μορφωτικό επίπεδο και καταγωγή, αλλά γι αυτήν οφείλεται η πατριαρχία και τα πρότυπά της μέσα στα οποία μεγαλώνουμε όλοι. Μέσα σε αυτή την κοινωνία όσο συμβαίνουν τέτοια περιστατικά δε θα μένουμε άπραγες/οι κι αυτές που τα υφίστανται δεν είναι μόνες. Στεκόμαστε αλληλέγγυα σε όλες τις γυναίκες που κακοποιούνται με όποιον τρόπο αυτές επιλέξουν να δράσουν και να πάρουν την ζωή τους στα χέρια τους.
ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΤΟ ΑΛΚΟΟΛ ΟΥΤΕ Η ΑΝΕΡΓΙΑ ΤΟ ΧΕΡΙ ΤΟΥ ΤΟ ΣΗΚΩΣΕ Η ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ
ΟΙ ΣΕΞΙΣΤΕΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΡΑΤΣΑ ΕΙΔΙΚΗ ΕΙΝΑΙ ΑΝΤΡΕΣ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΙ
ΚΑΜΙΑ ΑΝΟΧΗ ΣΤΗΝ ΕΜΦΥΛΗ ΒΙΑ ΚΑΙ ΚΑΤΑΠΙΕΣΗ
Σόδομα και Πόμολα
(Ενάντια σε σεξισμό, ομοφοβία, τρανσβοφία, ρατσισμό και οποιαδήποτε μορφή καταπίεσης)
