«Απορία, τι δουλειά έχει μια κοπέλα με δύο νέες γνωριμίες σε ένα απομακρυσμένο εξοχικό σπίτι ολομόναχη?», «Παράλληλα πληθαίνουν οι αναφορές για το βίαιο παρελθόν του 21χρονου, όπου φαίνεται πως… «θόλωνε» πολύ εύκολα και χτυπούσε ανθρώπους.», «Από τις καταθέσεις τους φέρεται να προκύπτει ότι οι δύο άνδρες πρότειναν στη φοιτήτρια να συνευρεθούν ερωτικά στο σπίτι του ενός, ωστόσο φαίνεται ότι η 21χρονη δεν συμφώνησε (άγνωστο παραμένει αν αρχικά είχε δεχθεί)…»
Όλα αυτά κι άλλα πολλά ειπώθηκαν γύρω από το βιασμό και τη δολοφονία της Ελένης στη Ρόδο από τους Μανώλη Κούκουρα κι Αλέξανδρο Λουτσάι. Εμείς βλέπουμε δύο άντρες θύτες. Τα ΜΜΕ είδαν έναν Αλβανό κι έναν Έλληνα. Ένα παιδί καλής οικογένειας της Ρόδου που παρασύρθηκε από ένα μετανάστη. Είδαν ένα παιδί που θόλωνε εύκολα, αποδίδοντας την πράξη του στο “λάθος της στιγμής”, ενώ οι προσπάθειες ξεπλύματος του Έλληνα συνεχίζονται με τις μετέπειτα δηλώσεις αυτού και της οικογενείας του περί αλλαγής συμπεριφοράς και στροφής στο θεό. Έτσι οι πράξεις τους δικαιολογήθηκαν στη συλλογική συνείδηση μιας «καθαρής» κοινωνίας που θα ψάξει παντού να βρει τα αίτια ενός βιασμού. Σε μια συγκεκριμένη “ψυχασθένεια”, στο ότι είχε πιει και δεν ήξερε τι έκανε, σε μια κατώτερη τάξη, σε μια απολίτιστη καταγωγή, στο χαμηλό μορφωτικό επίπεδο. Δηλαδή σε κάτι ξένο προς αυτήν, τις αξίες της και την υποτιθέμενη ηθική της.
Για άλλη μια φορά η κοινωνία εθελοτυφλεί αποδίδοντας τις ευθύνες αλλού κι όχι σε αυτό που φοβάται να ονοματίσει γιατί η ίδια το θρέφει και το συντηρεί. Την πατριαρχία. Την ανδρική κυριαρχία, την κουλτούρα που θέλει τον άντρα να επιβάλλεται σε οποιαδήποτε θηλυκότητα, στα σώματα όσων προσδιορίζονται ως γυναίκες, σε αυτούς που δεν είναι αρκετά «άντρες» όπως επιτάσσουν οι κοινωνικές νόρμες του φύλου και της σεξουαλικότητας. Κάτι άλλο που προσπαθούν να αποκρύψουν τα ντόπια ΜΜΕ είναι το είδος της δολοφονίας της Ελένης, όταν αρνήθηκε να ενδώσει στα θέλω των δύο ανδρών, και γι αυτό δολοφονήθηκε. Η Ελένη είναι ένα ακόμα όνομα στη λίστα των γυναικοκτονιών που συμβαίνουν το τελευταίο διάστημα, με πιο πρόσφατο περιστατικό τη δολοφονία της Αγγελικής στην Κέρκυρα από τον πατέρα της επειδή επέλεξε το “λάθος σύντροφο. Επιλέγουμε να χρησιμοποιήσουμε τον όρο γυναικοκτονία μιας και τον αντιλαμβανόμαστε ως το έσχατο στάδιο που μπορεί να φθάσει ο σεξισμός κι η έμφυλη βία, όταν η γυναίκα σπάει το όρια που τις έχει ορίσει η κοινωνία ως υποτελείς των ανδρών ή διαφορετικά όταν οι ηθικοί φραγμοί ενός άνδρα παραμερίζονται.
Η πατριαρχία μας μαθαίνει από μικρά να συμμορφωνόμαστε με τους έμφυλους ρόλους μέσα από την οικογένεια, το σχολείο, την εκκλησία, το στρατό και την κοινωνία στο σύνολό της. Το αγόρι μαθαίνει να είναι «κυνηγός», να είναι «γαμιάς» και τελικά να είναι «άντρας», μα πάνω από όλα να μη δέχεται αντίρρηση σε αυτό που θέλει. Το κορίτσι να είναι ήσυχο, να υπομένει και να μη διαμαρτύρειται, να μην προκαλεί, να είναι «σωστή» γυναίκα, ανάλογα με τα γούστα του εκάστοτε άνδρα. Και κάπως έτσι η γυναίκα χάνει την κυριαρχία πάνω στο σώμα της. Το γυναικείο σώμα ανήκει στο δημοσιογράφο που θα πει αν η γυναίκα είχε πιει και θα σχολιάσει τι φορούσε, στο γιατρό και στο δικαστή που ορίζουν αν υπήρξε ή όχι διείσδυση, στον μπάτσο που θα αγνοήσει την κατάθεσή της και θα πει «έχει περάσει μία εβδομάδα από τότε», στο θείο στο οικογενειακό τραπέζι που θα βγάλει «πόρισμα» για τον αν η γυναίκα προκάλεσε το βιασμό της ή όχι, στον παπά που θέλει να προστατέψει το θεσμό του γάμου πάση θυσία, στην οικογένεια γιατί «τι θα πει ο κόσμος;» αν μάθει ότι βιάστηκε, στο σύζυγο ή φίλο που μπορεί να σε πηδήξει γιατί η καύλα του μπαίνει πάνω από τη δικιά σου συναίνεση. Το γυναικείο σώμα ανήκει σε οποιονδήποτε άλλο εκτός από την ίδια τη γυναίκα.
Είναι ξεκάθαρο! Όσο κι αν η κοινωνία σοκάρεται από το βιασμό της Ελένης, δεν αντιλαμβάνεται ότι η ίδια γεννά και θρέφει τον κάθε βιαστή της. Κι όσο δεν αναγνωρίζει την ύπαρξη της έμφυλης βίας, τόσο περισσότερο θα συναντάμε θύματα. Δεν την σοκάρει το ίδιο το γεγονός του βιασμού αλλά η δολοφονία που ακολούθησε, όπως και στην περίπτωση του βιασμού της Ζωής Δαλακλίδου στην Ξάνθη, την οποία ο βιαστής της την έκαψε ζωντανή για να μη βρεθούν στοιχεία. Αντίθετη περίπτωση είναι ο ομαδικός βιασμός της φοιτήτριας και πάλι στην Ξάνθη, από δύο “καλά παιδιά”,τον οποίο η τοπική κοινωνία επέλεξε όχι απλά να μην καταδικάσει, αλλά έφτασε στο σημείο να υποστηρίξει τους βιαστές καταλογίζοντας ευθύνες για το βιασμό στην ίδια. Προφανώς και για εμάς η δολοφονία είναι ένα έγκλημα αποτρόπαιο και σοκαριστικό. Όχι όμως επειδή είναι κάτι άλλο από την έμφυλη βία. Αντίθετα, επειδή μας δείχνει μέχρι που μπορεί να φτάσει η βία της πατριαρχίας. Το ίδιο συμβαίνει και τώρα. Βλέπουμε την κοινή γνώμη να αντιδρά με αποτροπιασμό στο βιασμό της Ελένης, αλλά ταυτόχρονα να κλείνει το μάτι στο βιασμό ως μέσο τιμωρίας κι επιβολής εξουσίας σε κάθε βιαστή.
Η γυναικοκτονία στη Ρόδο, λοιπόν, δεν ήταν ένα μεμονωμένο αποτρόπαιο γεγονός που συνέβη σε «κενό αέρος». Ήταν δολοφονία με ξεκάθαρα έμφυλα χαρακτηριστικά που έρχεται να προστεθεί σε μία σειρά περιστατικών έμφυλης βίας. Οι 3 προσφύγισσες στο Έβρο, η Σύρμω στην Ορεστιάδα, τον περασμένο Δεκέμβριο, που βρέθηκε κρεμασμένη επειδή δεν άντεξε τη βια από το σύζυγό της, η τριπλή γυναικοκτονία από μπάτσο σύζυγο και πατέρα στους Αγίους Αναργύρους, οι βιασμοί μεταναστριών σε στρατόπεδα συγκέντρωσης που δεν ακούγονται και δεν καταγράφονται, οι μετανάστριες που γίναν σκλάβες στους Έλληνες σωματέμπορες ( Άγγελος κι Αντώνης Γιαννακόπουλος αφεντικά στους φούρνους ‘’χωριάτικο’’ ), ο βιασμός της Δ. στην Ξάνθη το 2015 που η τοπική κοινωνία πήρε το μέρος των θυτών, ο βιασμός κι η δολοφονία της Ζωής στην Ξάνθη, η αυτοκτονία της Έλενας στην Κύπρο το 2018 που από 4 χρονών κακοποιούνταν σεξουαλικά από τον παπά πατριό της. Σε κάθε περίπτωση ένα είναι σίγουρο. Είτε βιασμός, είτε δολοφονία την πράξη τους την όπλισε η Πατριαρχία
Η ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΔΕΝ ΑΔΙΑΦΟΡΕΙ
ΓΥΝΑΙΚΟΤΟΝΕΙ
Υπογραφη
Σόδομα κ Πόμολα
(Ενάντια σε σεξισμό, ομοφοβία, τρανσβοφία, ρατσισμό και οποιαδήποτε μορφή καταπίεσης)
