ΣΕΞΙΣΜΟΣ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΚΑΙ ΠΟΛΕΜΟ ΣΤΟΝ ΣΕΞΙΣΜΟ
Το έθνος κράτος είναι ανθρώπινο κατασκεύασμα που σκοπό έχει να επιτύχει την κοινωνική συνοχή μεταξύ ατόμων που μοιράζονται τα ίδια αυθαίρετα χαρακτηριστικά (κοινή γλώσσα, κοινός πολιτισμός, κοινή ιστορία και τόπος καταγωγής) και ταυτόχρονα να εξαλείψει οποιεσδήποτε επιμέρους ουσιαστικές διαφορές (έμφυλες, ταξικές, πολιτικές). Κράτος και έθνος αλληλοτροφοδοτούνται. Από την μια το έθνος δημιουργεί για το κράτος πρόθυμους στρατιώτες για να προασπίσει τα συμφέροντα και την εδαφική κυριαρχία του σε έναν επικείμενο πόλεμο και από την άλλη το κράτος δίνει υλική υπόσταση στο έθνος μέσω της διαιώνισης της εθνικής ταυτότητας χρησιμοποιώντας εργαλειακά τους θεσμούς του (παιδεία, στρατός κλπ).
Ιστορικά, τα καπιταλιστικά κράτη χρησιμοποιούν τον πόλεμο για να αυξήσουν την οικονομική επιρροή τους εις βάρος άλλων κρατών και φυσικά όταν μιλάμε για νεκρούς και τραυματίες τέτοιων πολέμων, το μυαλό των περισσοτέρων πάει κατευθείαν στους άνδρες που χάνονται στα πεδία των μαχών. Αλλά για εμάς δεν πλήττεται μόνο το «ανδρικό» φύλο αλλά όλα τα φύλα.
Η πατριαρχία και ο σεξισμός όχι απλά εμπεριέχονται στον μιλιταρισμό αλλά αποτελούν από τις σημαντικότερες συνιστώσες του για να μπορέσει να αναπτυχθεί και να επιβληθεί. Με τον όρο μιλιταρισμό εννοούμε την στρατοκρατία, δηλαδή τον υπερτονισμό των στρατιωτικών αξιών εις βάρος της κοινωνικής ζωής. Ο μιλιταρισμός δομείται μέσω της οργάνωσης από τα άνω προς τα κάτω και αναπτύσσοντας εξουσιαστικές σχέσεις, οι οποίες κάνουν ιδιαίτερα έκδηλη την διαφοροποίηση ανάμεσα στα φύλα υιοθετώντας και προάγοντας τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά που τους έχουν αποδοθεί μέσα από την πατριαρχία. Ο άνδρας είναι ο δυνατός από την φύση του που πρέπει να πάει να πολεμήσει και να προστατεύσει τις αδύναμες γυναίκες και τα παιδιά. Δεν νοείται ένας άνδρας να μην θέλει να πάει στρατό γιατί «πως αλλιώς θα γίνει άνδρας», πως θα μάθει την πειθαρχία, την δύναμη και την τόλμη που είναι συνώνυμα με τον ανδρισμό. Από την άλλη εάν μία γυναίκα θέλει να μπει στον στρατό πρέπει σίγουρα να αποτινάξει από πάνω της όλα τα στοιχεία εκείνα που θεωρούνται θηλυπρεπή και φυσικά αποτελούν μειονεκτήματα και να αρχίσει να συμπεριφέρεται με όλη την ματσίλα που απαιτεί ο στρατός.
Η θέση των γυναικών από την άλλη είναι να μείνουν σπίτι, όχι μόνο γιατί θεωρούνται βιολογικά κατώτερες για να πολεμήσουν σε σύγκριση με τον άνδρα αλλά και γιατί είναι πιο χρήσιμες εκεί για τον καπιταλιστικό μηχανισμό. Οι γυναίκες μέσα στην πατριαρχία έχουν ένα βασικό χαρακτηριστικό, το οποίο πρέπει να αποτελεί και το κεντρικό κομμάτι της ζωής τους και αυτός είναι ο ρόλος της μητέρας. Έτσι οι γυναίκες πρέπει να συντηρήσουν την οικογένεια καθώς είναι οι εθνικές μήτρες και μέσω αυτών έχουμε τη συνέχιση του έθνους και την παραγωγή νέων στρατιωτών.
Αποδεχόμενοι τον ρόλο αυτό της γυναίκας δεν είναι τυχαίο ότι ο βιασμός κυριαρχεί ως όπλο πολέμου. Ο βιασμός αποτελεί κανόνα στον πόλεμο και έτσι η γυναίκα αποδέχεται σχεδόν καθημερινά σεξιστικές και παραβιαστικές συμπεριφορές. Πιο συγκεκριμένα οι βιασμοί γίνονται συχνά είτε μετά από εντολές ανώτερων αξιωματούχων, είτε με πρωτοβουλία των ίδιων των στρατιωτικών, θέλοντας να επιδείξουν την υπεροχή και τη ματσίλα τους, αλλά και να εκδικηθούν το αντίπαλο έθνος, χωρίς να υπολογίζουν το αναφαίρετο δικαίωμα των γυναικών στην αυτοδιάθεση του σώματός τους.
Κύρια αιτία της επικράτησης του βιασμού ως όπλο πολέμου είναι η ανάγκη για εθνοκάθαρση, προκαλώντας βαθύ πλήγμα στη μήτρα του έθνους, που δεν είναι άλλη φυσικά από τη γυναίκα και κατ’ επέκταση χτύπημα στον εθνικό κορμό. Έτσι η γυναίκα δεν αντιμετωπίζεται ως τίποτα παραπάνω από ένα εργαλείο παραγωγής ενός έθνους που χρήζει εκμηδένισης. Αυτό έχει ως συνέπεια στο έθνος που πλήγεται να γεννιούνται παιδιά μικτής προέλευσης, τα οποία θα γίνουν οι μελλοντικοί εθνικοί υπερασπιστές- στρατιώτες, οπότε εκλείπει σιγά σιγά το «καθαρό» αίμα και σβήνεται η ταυτότητά του. Παράλληλα ο βιασμός αποτελεί μέσο εκδίκησης και ταπείνωσης της αντίπαλης εθνικής υπερηφάνειας, καθώς βιάζεται και εξευτελίζεται η γυναίκα του αντιπάλου , που συμβολίζει τη μητέρα πατρίδα, κάτι που συνάδει με το βιασμό και τον εξευτελισμό ολόκληρου του έθνους. Η αρρενωπότητα της χώρας που έχασε, εκθυλένεται, καθώς οι άντρες στρατιώτες δεν έσωσαν την πατρίδα τους και δεν κατάφεραν να προστατέψουν την εθνική τους μήτρα από την κηλίδωση της αγνότητας και της τιμής της.
Η γυναίκα με μια έμφυλη χροιά συμβολίζει την μητέρα πατρίδα. Από τη μια είναι κάτι που ο άντρας μαθαίνει να το υπερασπίζεται και να πολεμά για αυτό, δηλώνοντας την απόλυτη αφοσίωσή του, αφαιρώντας της κάθε δικαίωμα πάνω στο ίδιο της το σώμα και αποτελώντας ένα αντικείμενο που έχει υπό την κατοχή του. Από την άλλη όμως η γυναίκα του αντιπάλου είναι αυτή που δέχεται τις πιο άγριες επιθέσεις από τα στρατεύματα, γιατί είναι μέρος του άμαχου πληθυσμού, θεωρείται αμέτοχη στον πόλεμο και άρα αυτόματα εύκολος στόχος και αδύναμη στο να υπερασπιστεί τον εαυτό της. Αντιμετωπίζεται ως μέσο εκδίκησης και υποβιβασμού του αντίπαλου έθνους, καθώς η βιασμένη γυναίκα δεν αποτελεί τίποτα παραπάνω από ένα μίασμα για αυτό.
Ο βιασμός, λοιπόν είναι ένα ειδεχθές έγκλημα με κύρια βάση του το εθνικιστικό μίσος και την αντρική ανωτερότητα που διέπει την ιδεολογία του εθνικού στρατού και του πολέμου και έχει αναγνωριστεί ως τακτική πολέμου και μέσο επιβολής διαχωριζόμενο από τα υπόλοιπα βασανιστήρια. Γι’ αυτό το λόγο επιτακτική κρίνεται η ανάγκη να αποδοθεί δικαιοσύνη στις γυναίκες που έχουν πέσει θύματά του και έχουν βιώσει τον ακρωτηριασμό της προσωπικότητάς τους και την αφαίρεση του δικαιώματός τους στην αυτοδιάθεση, καθώς επίσης και να σταματήσει να υφίσταται ως τακτική πολέμου.
Παράλληλα σε αυτή την μιλιταριστική και πατριαρχική κοινωνία δεν χωράνε οι άνθρωποι που δεν ανήκουν στο δίπολο άνδρας-γυναίκα (ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα). Από την στιγμή που η ετεροκανονική οικογένεια αποτελεί τον πυρήνα συγκρότησης μίας τέτοιας κοινωνίας, οι άνθρωποι αυτοί θεωρούνται αντίπαλοί της και ανάξιοι να ανήκουν σε αυτήν, με αποτέλεσμα να βιώνουν τον αποκλεισμό και τον εξευτελισμό. Είναι φανερό ότι με την αφομοίωση αυτών των ρόλων έχουμε την δημιουργία ενός είδους κοινωνικού ρατσισμού ο οποίος νοηματοδοτεί αντιθέσεις με σκοπό να διασπάσει ανθρώπους που δεν έχουν αντίθετα συμφέροντα, δίνοντας χώρο στην καταπάτηση δικαιωμάτων και στον κατακερματισμό της ταξικής συνοχής.
Στεκόμαστε απέναντι στην πατριαρχία, τον μιλιταρισμό και τον πόλεμο. Δεν χρειαζόμαστε τα στερεότυπα και τους αλγορίθμους τους για να μας καθοδηγήσουν στον σωστό δρόμο για να γίνουμε υποδείγματα των πατριαρχικών αρχών. Αρνούμαστε να καθορίζει οποιοσδήποτε άλλος πέρα από εμάς το τι ακριβώς πρέπει να κάνουμε και ποιος είναι ο ρόλος μας. Υπό αυτό το πρίσμα είναι περιττό να πούμε ότι δεν συμμετέχουμε σε πολέμους άλλων που το μόνο που έχουν να μας προσφέρουν είναι διαιώνιση των έμφυλων ρόλων και αποδεκατισμό της τάξης μας. Γι’ αυτό προτάσσουμε ένα αντιπολεμικό κίνημα που θα είναι ταυτόχρονα αντισεξιστικό, αντικρατικό, αντικαπιταλιστικό και διεθνιστικό.
ΟΥΤΕ ΛΕΒΕΝΤΕΣ ΟΥΤΕ ΗΡΩΙΔΕΣ ΔΕΝ ΘΑ ΠΟΛΕΜΗΣΟΥΜΕ ΓΙΑ ΕΘΝΗ ΚΑΙ ΠΑΤΡΙΔΕΣ
Σόδομα κ Πόμολα